Օրերից մի օր եղբորս հետ քայլում էինք անտառով,որ մայրիկի
ճաշի համար սունկ հավաքենք, մեկ էլ եղբայրս նայեց ինձ `իր մեծ ու գեղեցիկ աչուկներով և ասաց.
_ Քույրիկ, քույրիկ,- նայիր այնտեղ այնքան գեղեցիկ ծառ կա, արի գնանք այնտեղ, խնդրում եմ, – ձեռքս քաշելով ասաց եղբայրս:
_ Ոչ, ժամանակ չունենք, մայրիկը մեզ է սպասում, – ասացի ես:
Եղբայրս, իր ձևերով կարողացավ ինձ համոզել և ես համոզված, որ նա իր ուզածը միևնույն է անելու է ասացի.
_ Է~հ, Դավիթ համոզեցիր:
Հետո մոտեցանք ծառին և տեսանք… Ինչ գեղեցկություն, ես եղբորս շնորհակալություն հայտնեցի, որ նա ինձ բերեց այստեղ, և մենք հիմա ուշադիր զննում ենք ծառի շուրջ բոլորը,ապշած էինք: Ծառի ճյուղերի վրա գունավոր թութակի գույներով գեղեցիկ ժապավեններ էին կախված, որոնք քամուց թեթև շարժվում էին և խշխշոցը նմանվում էր վարարած գետի : Ես նայեցի եղբորս և հիշելով ասացի.
_ Մեր ժապավենները:
Մենք մեր ձեռքերից հանեցինք ժապավենները, կապեցինք ճյուղերից մեկին և իմ գլխի մեջ ինչ — որ բան կատարվեց, ես երեք անգամ փռշտացի և մի բան հիշեցի… գիտեք ինչ << Դոնալդ Բիսեթի Ցանկությունների ծառը>> մենք ցանկություն պահեցինք, որ այշխարհում լինի խաղաղաղություն: Մի քանի վարկյան հետո, ես բռնեցի եղբորս ձեռքը և անտառը սկսեց գեղեցկանալ, փայլել և մենք հենց այդ րոպեին օդ բարձրացանք, և տեսանք ամպ ու կապույտ երկինք: Երբ իջանք ներքև, դեռ օդը դանդաղ սկսում էր խուտուտ տալ տերևներին: Մենք տուն վերադարձանք, երեկոյան ընթրիքին պատմեցինք մայրիկին թե ինչ է եղել: Մայրիկը ուրախությունից սկսեց հուզվել… երևի նա էլ ժամանակին հանդիպել է այդ Ցանկությունների ծառին:
Անահիտ Չոբանյանի բլոգ 